بدان دیوارهای شهر ما آن روز لرزیدند ... که تو رفتی

غریبم من

میان شهر متروکی که نامش شهر باورهاست

که آجر آجرش از جنس رؤیاهاست

و گویی رنگ دیوارش به رنگ یاد یاران است

بگو آیا که یادت هست؟

ما این شهر را با هم بنا کردیم

و دانه دانه آجرهای آن را از میان آرزوهامان جدا کردیم

فلک دید و زما رنجید

و او، آن سنگدل بر ما حسد ورزید

ز ما ترسید و بر ما بارها غرّید

بگو آیا که یادت هست؟

چه طوفان ها گذشت از آسمان شهر؟

و شهر ما دوام آورد و محکم بود

چرا که هرچه باشد شهر ما از جنس ایمان بود

ولی دیروزها گفتی

که شهر ما قدیمی گشته و سست است

و دیگر جای ماندن نیست

و من گفتم سفر خوش باد

برو آن دورها شاید

کنار رود پر آبی

و یا شاید به زیر سایه ی کوهی

تو شهر تازه ای یابی

برو اما

من اینجا در میان شهر می مانم

میان خاطره هامان

که باشم پاسبان شهر رؤیامان

و در شهر جدیدت هم اگر روزی تو را با یک مسافر صحبتی افتاد

و با او درد  دل کردی

و او از شهر متروکت خبرها داشت

اگر از او شنیدی که یگانه پاسبان شهر، تنها و غریب و خسته و بی کس

غروبی زیر باورها و رؤیاها شده مدفون

مشو غمگین

بدان دیوارهای شهر ما آن روز لرزیدند

که تو رفتی

(مرداد 90)