خانه

سخت است ننوشتن...
دیدن وبلاگ های دوستان که حتی اگر شده یکی دو نظر دارد گیرم آن هم از طرف دوستی که هر روز هم را می بینند و چند کلمه ای با هم حرف می زنند برایم سخت است. سخت است به خاطر نیاورم که مدتی طولانی می نوشتم و حالا...

سخت است ننوشتن...

نمی دانم وبلاگ قبلیم چرا فیل.تر شد. اما بعد از آن هرچه کردم نتوانستم دوباره بنویسم. گرفتاری ها هم بود شاید. نمی دانم. ولی... خیلی سخت است که ننویسی. خیلی سخت است بعد از آنکه مدتی نوشتن را تجربه کرده باشی. گیرم برای دل خودت یا شاید برای یکی دو نفر از دوستانت که می خوانند و محض نشکستن دل تو چند خطی پای نوشته هایت می نویسند... باز دلت می خواهد بنویسی... یک جایی داشته باشی که فکر کنی مال خودت است. هرچقدر هم که در فیس بوک و گودر و توئیتر پای نوت ها و استاتوس ها و توئیت هایت لایک بخورد باز هم می خواهی جایی باشد که بگویی مال خودم است.

نوشتن بهانه نمی خواهد. یک قطره ی باران می تواند بهانه باشد. یک پنج دقیقه که در تاکسی می نشینی یا آن چند دقیقه ای که سر کلاس خوابت می برد. آن دختربچه ی فال فروش داخل مترو... همه ی این ها بهانه ی نوشتنند. نوشتن بهانه نمی خواهد.

همین هاست که مرا سرشار می کند. وجودم را پر می کند تا دست آخر لبریز می شوم. می خواهم بنویسم. همین شوق به نوشتن است که باعث می شود هر بار که وبلاگم تعطیل می شود جای دیگری دوباره شروع کنم.

می خواهم باز هم بنویسم.

نمی دانم از چه...

شاید از امروز. نوشتن از امروز سخت تر از هر کاریست... امروز هر روز گم می شود...

نمی دانم اما هر چه باشد می خواهم بنویسم.

از امروز اینجا خانه ی من است.