چه باید کرد

بارها برایم پیش آمده که به شکل های مختلف با این گفته ها مواجه شوم. تقریباً هر بار که جایی وضعیت نا به سامان کودکان سرزمینمان مطرح می شود این گفته ها هم از سوی مخاطبان بیان می گردد. گاهی در حاشیه ی یک نشست یا گردهمایی توسط برخی از حضار مطرح می شود. گاهی در انجمن ها، گاهی در نظرات وبلاگم و یا پای نوشته هایی در فیس بوک و گوگل ریدر، گاهی در نامه ها و ایمیل ها و گاهی حتی به عنوان پاسخ به این پرسش که چرا کاری نمی کنیم. و در همه ی این موارد وقتی هسته ی محتوا را کوتاه و ساده بازنویسی می کنم به این دو نکته می رسم.

1.       چه کاری از ما بر می آید؟

2.       ما توانایی انجام کار مهمی نداریم.

به نظرم رسید که برای یک بار سعی کنم پاسخ نسبتاً مناسبی برای این دو مسأله بنویسم. بدیهیست که آنچه خواهید خواند صرفاً آن چیزی است که به ذهن من رسیده و پاسخ ها به این چند مورد محدود نمی شوند.

1)      حساس باشید

اجازه ندهید کودک آزاری، کار کودکان، خروج از چرخه ی تحصیل و این قبیل مسائل در جامعه تبدیل به عادت شود. هیچ چیز اثرگذار تر از حساسیت های عمومی جامعه نیست. حساسیت جامعه حساسیت رسانه ها را بر می انگیزد و نیز توجه مسئولان و نهادهای مربوطه را جلب می کند و مانع از آن می شود که آن موضوع در حجم عظیم کاری آن ها گم شود. به علاوه، حساس بودن موجب می گردد بخشی از خلاقیت و قوه ی تفکرتان به این زمینه بپردازد و  راه های تازه ای برای فعالیت پیش پایتان گشوده شود. این را بپذیرید که حسایت های ما قدرت و تأثیر بسیار زیادی دارند.

2)      آگاه باشید

حداقل کاری که می توان انجام داد آگاه بودن است. آگاهی از وضعیت جامعه ی کودکان، آگاهی از کمبود ها و نیازهای این قشر و آگاهی از حقوق آنان و نیز آگاهی از نهادهایی که در این زمینه فعالند. نهادها و سازمان های فعال در این حوزه تنها در یک جامعه ی آگاه و حساس بستر لازم را می یابند و نیروها و کمک های مورد نیازشان نیز از یک جامعه ی حساس و آگاه تأمین می شود. به علاوه آگاه بودن لازمه ی حساس بودن است و از جمله ی کم هزینه ترین و ساده ترین کارهای ممکن می باشد.

3)      آگاهی و حساسیتتان را به دیگران منتقل کنید

آگاهی و حساسیت باید در سطح جامعه گسترش یافته باشد. پس از آن که خودتان به سطح مناسبی از آگاهی رسیدید(که بدون شک این خود منجر به حساس شدن شما می شود) باید این آگاهی را به دیگر افراد اطرافتان نیز منتقل کنید. این نکته را فراموش نکنید که شاید شما در شرایط حاضر امکان فعالیت مستقیم را نداشته باشید، اما دیگرانی باشند که قادر به این کار باشند، اما به دلیل ناآگاهی از شرایط و نیز از نیازها، هنوز وارد این عرصه نشده باشند. گسترش آگاهی و حساسیت در سطح جامعه، این افراد را به عرصه ی فعالیت وارد می کند. این کار را می توان با فعالیت های ساده ای مانند نوشتن ( در رسانه ها، جوامع مجازی و یا حتی وبلاگ های خصوصی) انجام داد و یا حتی با چند کلمه صحبت با دیگران.

4)      خیریه

مفهوم اقدامات خیریه در جامعه ی ما بسیار فراگیر و عمیق است. هر چند این مسأله در سال های اخیر اندک اندک کم رنگ تر شده اما هنوز هم بسیاری از مردم در کارهای خیریه شرکت می کنند. در اثر مثبت این اقدامات جای هیچ گونه تردیدی نیست، اما نباید فراموش کرد که اقدامات خیریه ( چه به صورت مستقیم و چه از طریق نهادهای مربوطه) به صورت موردی و در محدوده ی کوچکی عمل می کنند. بسیار مهم است که از سطح دلسوزی های معمول بگذریم و تلاش کنیم راه حل های اصلی تری بیابیم. هم چنین بسیاری از افراد عدم فعالیت خود در این حوزه را با این گفته توجیه می کنند که پول و در آمد لازم برای کمک به اصلاح وضعیت کودکان را ندارند؛ اما نباید از خاطر برد که برای بهبود شرایط این کودکان علاوه بر پول به موارد دیگری هم نیاز هست. به عنوان مثال بسیاری از دانشجویان می توانند به عنوان معلم یا مربی داوطلب و یا به عنوان کارشناس بخشی از وقت آزادشان را به انجمن ها و سازمان هایی اختصاص دهند که به طور تخصصی در این زمینه مشغول به کارند.

5)      جوامع مجازی

نباید امکانات جامعه ی مجازی را فراموش کرد. مطمئناً این امکانات صرفاً برای ترویج جملات زیبا یا دلتنگی ها و غم ها و غصه ها و یا شادی های ما طراحی نشده اند. از این امکانات می توان در زمینه ی اصلاح وضعیت نه چندان مناسب کودکان سرزمینمان استفاده کرد. حتی اگر تنها با دست به دست کردن نوشته های دیگران باشد. حلقه ها را قطع نکنید. مطالبی از این قبیل را دست به دست کنید، حتی اگر خودتان علاقه ی چندانی به آن ها ندارید و یا برایتان مفید نیستند. شما هم در این حلقه نقشی دارید و این نقش هر چقدر هم که کوتاه باشد باز بسیار مهم است. امروزه و با ترویج و گسترش ابزارهای اینترنتی و به خصوص با گسترش فیدخوان های عمومی این کار تنها با کلیک روی یک لینک میسر می گردد.

6)      بیش تر از انتقاد کردن عمل کنید

کنار نشستن و انتقاد کردن از دیگران، از سازمان ها، از مسئولان، از دیگر افراد و نهادها تا زمانی به حرف زدن منتهی شود سود چندانی ندارد. نمی توان تمام تقصیرات را به گردن مسئولان و سازمان ها انداخت. کنار گود نشستن و فریاد زدن از هر کسی بر می آید. باید سعی کنیم بیش تر از آنکه کاردیگران را کارشناسی کنیم خودمان عمل کنیم. اگر ما خود از ساده ترین کارها فرار کنیم، چطور می توانیم انتظار داشته باشیم دیگران به کارهایی بسیار دشوارتر بپردازند؟ البته کسی منکر کاستی های موجود نیست اما نباید فراموش کنیم که هدف ما پیش از هرچیز بهبود و اصلاح این وضعیت است، و هر عملی از جمله انتقادهایمان در این چهارچوب تعریف می گردد. بنابراین همواره باید سعی کنیم آن کاری را انجام دهیم که بیشترین فایده را داشته باشد. گاهی این کار انتقاد از رفتار مسئولان و سازمان هاست و گاهی یک عمل کوچک از سوی خود ما.

7)      خودتان را باور کنید

هرچقدر هم که شرایط نامناسب باشد و هرچقدر هم که حجم کار زیاد باشد، باور قابلیت ها و توانایی هایمان سبب می شود از عهده ی آن بر آییم. به خودتان ایمان داشته باشید. قابلیت های هر یک از ما بسیار فراتر از حد تصورمان است و این قابلیت ها هنگامی که با اتحاد چندین برابر شود می توانند کوه ها را هم متلاشی کند. در مقابل حجم کار  ناامید نشوید. شما یک گام بردارید تا در کنار یک گام های دیگران هزاران گام به پیش رویم.

پ.ن: از دوستانی که مطالب وبلاگ را از طریق فیدخوان ها(چه خصوصی و چه عمومی) دنبال می کنند خواهش می کنم از این به بعد از لینک فیدبرنر زیر استفاده کنند تا مدیریت آمار واقعی وبلاگ برایم آسان تر باشد. با تشکر.

http://feeds.feedburner.com/ayinehblog